Gevoelens, emoties, onderlinge relaties en vervreemding zijn de humuslaag onder een onuitputtelijk verhaal.
Dit verhaal wordt geschreven in tekens die het resultaat zijn van een reeks bewuste of onbewuste keuzes in stijl, genre, onderwerp, techniek en materiaal.

In dit authentieke 'teken' is esthetiek een toegevoegde waarde bij het op zichzelf staande en voor zichzelf sprekende beeld. Het blijft voor mij steeds opnieuw een verder zoeken naar nieuwe mogelijkheden van expressie; naar een schriftuur, zelfstandig, die los staat van elke binding en invloed; kunstontwikkelingen van op afstand waarnemend.
Kunst is daarom voor mij een constructieve manier van zien, een scheppende observatie. Vandaar een zeker realisme.

Het werk moet je beleven, voelen. Het verdraagt niet altijd woorden, de kijker moet voelen met zijn ogen. Het gaat om communicatie met beelden. Tekens die een intense stilte in zich dragen,  beelden die niet vragen om een verklaring; het verhaal staat op het canvas.
De kleuren zorgen hierbij voor een exceptionele energie. Ze beïnvloeden onze emoties, denken en voelen.

Het gelaat is het begin, de horizon én het hart van elk schilderij.
De beeldtaal is een gevecht tussen licht en schaduw, tussen de bekende en onbekende zijde van mensen. De heldere kant is die van het bekende, het mooie, het positieve, de openheid en de vriendschap. De donkere zijde behoort het onbekende, het spiritualisme, het negatieve van geweld, vervreemding of eenzaamheid.

Het blijft mij een raadsel waarom er zoveel geweld en agressie schuilt in een 'normaal' opgevoed en nuchter denkend mens, waarom de schaduwzijde van onze verborgen kant zoveel negatieve gevoelens en gedragingen herbergt. Waarom mensen die in andere omstandigheden vrienden zouden zijn, elkaar toch naar het leven staan in Afrika of Bosnië, op sportmanifestaties of bij de Apocalyps van Nine Eleven... Vanuit deze dualiteit blijft het voor mij steeds verder zoeken naar die ene geweldige tekening of schilderij die alle andere overtreft.

Een idee wordt wakker door iets te zien of aan te voelen. Een idee groeit, verandert, rijpt, wordt een soort denkproces dat vanuit een aantal ervaringen of overwegingen een eigen inzicht of oordeel tot stand doet komen. 
Hieruit probeer ik een eigen wereld te scheppen die de stilte symboliseert of insinueert. Ik stel mij vragen over de wereld waarin wij leven en probeer die wereld via diverse technieken weer te geven in een raadselachtige gevoeligheid. Vreemde gezichten waarin een intense stilte, een diep mysterie verscholen ligt.

Afrondend mag ik stellen dat kunst deel uitmaakt van mijn leven, zonder dat ik me daarbij ga bekommeren om theorieën, principes of manifesten.
Ik ga heel intuïtief tewerk. De 'beeldtaal' wordt drager van een stukje van mijn persoonlijke geschiedenis en emoties.Het zijn tekens van concentratie en intens bezig zijn, zonder beeld-literaire pretenties. 

Ze is louter beeld; pas later kan er door de toeschouwer, in een moment van oprechte (h)erkenning, een literaire dimensie aan toegevoegd worden.
Het kunstwerk leeft pas alleen als er een zekere betrokkenheid is met de kijker. Dit aspect maakt het werk voor de toeschouwer nog ingrijpender: hij neemt deel. 
Soms vind ik mezelf terug in het eerlijk beschouwen van mijn werk door een toeschouwer, en alleen die eerlijkheid in communicatie kan mij blijven boeien.

Ik denk niet dat ik mensen en dingen anders zie. Alleen, ik interpreteer, relativeer en experimenteer de dingen anders. Mijn innerlijk beantwoordt niet aan de algemene verplichtingen van de maatschappij. Doorheen de chaos loop ik, voortdurend op zoek naar mezelf, om als mens, ongebonden aan de rand van onze samenleving te experimenteren.

Door die onzekerheid van het experiment heb ik voortdurend een zelfbevestiging nodig, die geuit wordt in een beeldentaal die de toeschouwer toelaat in mijn ziel te kijken.